Öyle işte

 Öyle çok özledim ki onu tarifi yok bunun…

Karşıma dikilip ‘ben geldim’ dese,

dizlerimin bağı çözülür,

hüngür hüngür saatlerce ağlarım.

Ama yine de affedemem.

Çünkü en çok ihtiyacım olduğunda beni

ondan vazgeçmek zorunda bırakışını

unutamıyorum.”

Özlemekten, duygularımın hiçe

sayılmasından, çaresizlikten, birine

güvenmekten bile yoruldum artık…

O da beni onsuz kalmaya

mecbur bırakışıyla hatırlasın.

Ben, onu en çok orada kaybettim…”